De vermisten van Maneschijn - Christelle Dabos

Deze recensie bevat spoilers als je het eerste deel, De ijzige verloofde, nog niet hebt gelezen.

Ophelia is een spiegelpassante, ze kan aan de hand van spiegels van de ene ruimte naar de andere reizen. Ook bezit ze de gave van het lezen en kan door een enkele aanraking in de geschiedenis van voorwerpen duiken. Omwille van deze gave werd ze opgemerkt door Thorn, een invloedrijk lid van de Drakenclan, en moest ze naar ark Pool verhuizen waar ze over enkele maanden met elkaar zouden trouwen. Deze verbintenis is uitsluitend gebaseerd op diplomatieke redenen, want van liefde is er absoluut geen sprake.

Ophelia woont nu al een tijdje op ark Pool en heeft onderdak gekregen in de Hemelburcht. Terwijl het huwelijk stilletjes aan dichterbij komt, weet Ophelia zich opnieuw in de nesten te werken. Zo trekt ze de aandacht van heer Faroek, de familiegeest van het Noorden en hierdoor komt het timide meisje in de schijnwerpers te staan. Wanneer dan ook de ene na de andere inwoner van de Hemelburcht spoorloos verdwijnt, raakt Ophelia ongewild betrokken bij de zoektocht. Maar op ark Pool is niets wat het lijkt en in een web van illusies zet Ophelia haar leven op het spel.

De vermisten van Maneschijn is het tweede deel van De Spiegelpassante-serie van Christelle Dabos. Dabos hanteert een formele, ietwat stijvere schrijfstijl en deze had invloed op mijn leeservaring. Ik merk dat ik hier maar moeilijk aan kan wennen en dat mijn gedachten gemakkelijk afdwalen.

Na het lezen van eerste boek was ik gecharmeerd door de unieke en gedetailleerde fantasiewereld die de auteur gecreëerd heeft. De details zorgen ervoor dat het lijkt alsof het verhaal zich als een film in je hoofd afspeelt. Ik was benieuwd hoe het avontuur van Ophelia en Thorn verder zou gaan. Maar tot mijn grote spijt moet ik zeggen dat ik van De vermisten van Maneschijn minder genoten heb. Het verhaal heeft me minder weten boeien dan zijn voorganger door een tekort aan spannende gebeurtenissen en plot twists, deze kwamen in dit dikke boek eerder sporadisch aan bod. Alle spanning leek te zijn opgespaard voor laatste hoofdstukken, want het verhaal heeft een krachtig en explosief einde.

Een sterk punt in dit verhaal is de positieve karakterontwikkeling van Ophelia. Het verlegen, teruggetrokken en stille meisje durft nu haar stem laten horen, haar eigen pad te kiezen en risico’s te nemen. Ze ontpopt zich tot de heldin van het verhaal, maar Ophelia is nog steeds wel haar charmante en onhandige zelve.

De onderlinge relatie tussen Thorn en Ophelia daarentegen maakt maar weinig vooruitgang. De band komt heel traag op gang en daardoor blijf ik wat op mijn honger zitten. Deze verhaallijn mocht wat meer pit bevatten.

Opnieuw is er veel aandacht besteed aan de worldbuilding. Het unieke en goed doordachte concept van de arken kwam al gedetailleerd aan bod in het eerste boek, maar het wordt nu nog een beetje uitgebreid. Om het ons gemakkelijker te maken is er vooraan in het boek een schematische voorstelling van de Hemelburcht voorzien om ons wegwijs te maken.

Een interessante, nieuwe plek waar we mee naartoe worden genomen is badplaats Zandoord, één van de weinige plekken op de ark waar je tot rust kan komen. Hier vindt ook de reünie met Ophelia’s familie plaats.

Kortom, de Spiegelpassante-serie is een originele en unieke serie die je een kans moet geven. Ik heb nog maar weinig negatieve recensies gelezen, wat maakt dat ik misschien wel de uitzondering op de regel ben. Wie weet word jij wel tot over je oren verliefd op dit verhaal!

Graag wil ik uitgeverij Luitingh-Sijthoff bedanken voor het recensie-exemplaar.

Rating: 3 sterren